Laguna Verde to Fiambala

29-30-31/10
Na een paar vermoeiende weken op de bergpistes in Bolivië zijn we in San Pedro de Atacama in Chili: een leuk klein gezellig toeristen-stadje gelegen in een groene oase midden in de woestijn, vol met witte gebouwen, een gezellig dorpspleintje en een centrale parking voor den Bumper. De ideale plaats om wat te bekomen en we hebben onze dagen dan ook gevuld met wat internet, eten en drinken, want na Bolivië, was de keuze van restaurantjes en cafeetjes hier overvloedig en echte Belgen zoals we zijn, konden we daar toch niet aan weerstaan ;-). Hier hebben we ook een aantal overlanders ontmoet, onder andere natuurlijk de Duisters en Zwitsers die we in Bolivië tegengekomen waren, maar ook een Belgisch koppel Danny en Carinne die hier met hun Unimog aan het rondtoeren zijn. Dus ook met hen, hebben we tussen pot en pint, onze routes en avonturen een beetje uitgewisseld. Het is toch wel gemakkelijk als ge dat eens in het vlaams kunt doen :-).

01/11
Na deze luie dagen (maar ook wel dure dagen, want Chile is hier toch wel het duurste land in Zuid-Amerika, de prijzen zijn vergelijkbaar met Europa), schieten we weer in actie en rijden door naar Calama, een stadje 150 km ten noorden van San Pedro. We stoppen eerst bij Valle de la Luna: dit is een valei die, zoals de naam al zegt, er uitziet als een maanlandschap met rotsen, zand en grauwe bergen. In de namiddag komen we aan in Calama, onze zoektocht naar een camping is niet echt succesvol, zelfs niet nadat de politie ons rondgevoerd heeft naar een aantal plaatsen... Dus parkeren we ons dan maar voor de nacht aan een tankstation.

02/11
In Calama zelf is er erg weinig te beleven, en schoon is het ook al niet, het is enorm droog en stoffig, de wind blaast woestijnzand allemaal deze richting uit, maar het dorpje Chuquicamata, 15 kilometer hier vandaan is bekend om zijn gigantische open kopermijn die kan bezocht worden. We proberen dan ook onmiddellijk deze toer te boeken, maar blijkbaar is er maar terug plaats na het weekend. Dus dat betekent 3 dagen hier, dus kijken we om een beter staanplaatsje te vinden voor Bumper. Uiteindelijk na wat rondkijken vinden we een plaats bij een hotel waar we binnen kunnen. Heel vriendelijke mensen en als we de prijs vragen, dan zeggen ze ons dat wij de prijs maar moeten zeggen, want zij hebben normaalgezien geen kampeerders.... De volgende dag werden we zelfs verwend met huisgemaakte empanadas de carne ( pasteitjes met vlees in) en de krant van de dag....

03/11- 04/11
Op onze “camping” maken we er gebruik van om Bumper eens goed te kuisen van binnen, het stof zit tot in de kleinste hoeken. Hier voor het eerst in lange tijd vinden we ook een deftige supermarkt, dus doen we ook weer eens ‘grote’ inkopen, zodat we ook eens deftig kunnen koken. Want eerlijk gezegd, het is leuk om op restaurant te gaan, maar het is toch ook wel heel erg fijn om eens zelf te koken ook! Op de parking van de supermarkt komen we een franse mobilhome tegen, het is een jong gezin met twee kinderen die vertrokken zijn in april voor een wereldreis van 4 jaar. Zuid-Amerika, Australië, Azië en Afrika staan voor hen op de planning.

05/11
Vandaag gaan we dan naar Chuquicamata, de Belgen Carinne en Danny zijn ook afgezakt naar Calama en we doen samen de mijntoer. Voor we vertrekken naar de mijn zien we nog een transport voorbijkomen met een laadbak voor ne camion in de mijn. Die laadbakken zijn bijna zo breed als een viervaksbaan... (zie foto) De mijn zelf is ook gigantisch: 3 op 5 kilometer en 1 kilometer diep.  Alles hier is in superlatieven, zeker het materiaal dat ze hier gebruiken is indrukwekkend, trucks met banden van meer dan 3 meter hoog, enorme graafmachines, ... Het enige wat op niet veel trekt is de toer die je krijgt. Ze voeren je met de bus tot aan de rand van die gigantische put, je kan een paar fotootjes trekken van zo een grote camion en dat is het dan. Eigenlijk wel een beetje teleurstellend, schoon om eens te zien, maar ze zouden ons tenminste eens in de put kunnen meenemen en iets van de productie tonen... (Of eens met zo ne camion laten rijden :-))) Na de toer van de mijn besluiten we van nog terug te rijden naar San Pedro, omdat we daar de grens overkunnen naar Argentinië. Gelukkig dat we geen week langer gebleven zijn, want toen is er hier een aardbeving geweest.
In San pedro komen we terug  het franse gezin met twee kinderen tegen en gaan samen met hen iets eten.

06/11
We staan vroeg op om vandaag de grens over te steken naar Argentinië. Eerst het papierwerk vervolledigen... en ook al is het Chili en is alles wat beter georganizeerd, het blijft Zuid-Amerika... De douane is al open, maar paspoortcontrole niet... en bij de douane willen ze ons niet verder helpen tot we een exit stempel hebben in ons paspoort... Dus moeten we wachten... dan hebben we uiteindelijk onze stempel maar je moet natuurlijk niet denken dat er iemand bij de douane naar die stempel kijkt... Zuid-Amerikanen en hun stomme regeltjes waar ze niet kunnen van afwijken hé... Nu ja, het stond hier vol met Paraguaanse truckchauffeurs die hetzelfde probleem hadden, dus hebben we een beetje met die mannen gebabbeld. Blijkbaar transporteren zij tweedehands auto’s die uit Japan komen via de haven van Iquique naar Paraguay... Een beetje zoals wij onze oude rommel van auto’s naar Afrika sturen via Grimaldi... Na onze beurt afgewacht te hebben kunnen we de Paso do Jama op. Een serieus steile bergpas over den Andes. Het is een erg mooie baan, maar heel erg verlaten. Hier en daar komen we een tegenligger tegen en natuurlijk ook die Paraguaanse truckers, maar naast de baan zelf zien we geen mens, enkel een aantal lama’s. We passeren er wel nog een aantal zoutvlaktes, maar die zijn in vergelijking met die van Uyuni, heel wat minder indrukwekkend. Na een kleine 200 km rijden komen we aan de Argentijnse douane. Wel raar eigenlijk dat je zo lang door een soort niemandsland rijdt. Behalve dat we moeten wachten tot de heren ambtenaren allemaal gedaan hebben met eten verloopt alles hier heel vlot.
Al een stukje in Argentinië, komen we Zwitsers tegen met een heel erg mooie truck, ze zijn hier ook al een paar jaar aan het rondtoeren en het bevalt hen hier perfect. Ze geven ons nog wat advies waar we eventueel de nacht kunnen doorbrengen en we trekken verder, aangezien we nog een bergje over moeten. Het is een steile klim, maar dan... een steile afdaling met meer dan 50 haarspeldbochten. Hendrik en Bumper hadden de fun van hun leven, maar ‘k moet zeggen ‘k was content na elke bocht dat we niet in het decor lagen. ’t Was wel een vré schoon decor, mooie veelkleurige rotsformaties: de Quebrada van Humahuaca.  We komen aan in een kein dorpje Purmamarca, en placeren ons ergens in het dorpje langs de weg voor de nacht, en gaan nog eens lekker lama gaan eten. Na een paar dure dagen in Chili valt de prijs van het restaurant weer heel goed mee.

07/11
Purmamarca is heel bekend om zijn rots met zijn zeven kleuren. Dus we klimmen een heuvel op om er een paar goeie fotootjes van te maken en lopen nog wat in het dorpje rond. We rijden een beetje verder naar het volgende dorpje Tilcara, langs een erg mooie groene vallei. Iets anders dan het woestijngebied die we in Chile bezocht hebben.. We wilden iets drinken vooraleer we een gerestaureerd fort bezoeken, en toevallig wordt de bar opengehouden door een Argentijn die nederlands spreekt. Dus beginnen we wat te babbelen over onze reis, en hij over het leven hier in Argentinië en voor we het wisten was het fort gesloten voor de siesta, dus hebben we daar dan nog een beetje verder gebabbeld. Het ging oa over de verkiezingen, hier worden tijdens elke verkiezingen ongelooflijk veel ‘geschenken’ gegeven... en anoniem stemmen is er niet bij, aangezien je het blad van de partij moet vragen, dus het is niet zoals bij ons waar ale partijen om één blad staan of zo....  Maar aangezien velen er wel bij varen wil er niemand dit systeem weg. Het is nogal eens iets anders als in België, daar krijg je niets als je gaat stemmen... zelfs geen regering!!! ;-)
Nadat we het fort bezocht hebben, gaan we terug de weg op richting zuiden en houden we ’s avonds halt in Yala waar we morgen een aantal meren gaan bezoeken.  De meren liggen tussen een aantal bergen en om er te geraken moeten we een piste op. Het is een aardeweggetje waar we langs de kant kunnen staan en daar brengen we dan de nacht door. Het was wel een spannende nacht... onze handrem doet het niet meer en we kunnen nergens plat staan... dus grote stenen achter de wielen gelegd en hopen dat we niet van de berg rollen :-(

08/11
’s Morgens staan we op en den Bumper staat nog op dezelfde plaats... Oef! Om onze conditie een beetje te verbeteren, beslissen we om naar de laguna’s te wandelen. Het is maar een 10-tal kilometer van waar Bumper staat, dus dat moet goed te doen zijn. Maar het zijn steile stukjes en het is volle zon... dus het is weer drinken geblazen. We komen ook nog een Argentijns koppel tegen van Buenos Aires die ook wat aan het rondreizen zijn in Argentinië. Ze nemen ons mee met de auto verder de berg op... zo gaat onze conditie weer niet verbeteren :-) Ze vertellen ons dat het hun eerste reis is na de crisis van 2001, volgens hen beginnen de Argentijnen eindelijk weer het geld te hebben om een beetje in hun eigen land rond te reizen.
De laguna’s zelf zijn heel erg mooi en er is ook een schitterend gelegen hotel/restaurant dat naar goeie gewoonte maar half is onderhouden. Raar eigenlijk op zo’n schitterend plaats met zo’n uitzichten, bij ons zouden er al 10 restaurantjes en terrasjes staan...  Het terugkeren naar Bumper ging iets vlugger, en toen hebben we zelf onze frigo maar geplunderd om bij het riviertje ons eigen ‘terrasje’ te creëren. ‘s Nachts heeft het ontzettend gestormd. Gelukkig staan we wat beschermt en kan onzen Bumper zijn mannetje wel staan... ;-)

09/11
We vertrekken vandaag richting Salta, 150 km zuidwaarts. Langs de baan zien we de gevolgen van het stormweer van afgelopen nacht: heel veel omgewaaide bomen en electricteitspalen. Vandaag zal het dus niet echt opvallen als we met den Bumper een laaghangende electriteitskabel afrijden... ;-) . Na een paar uurtjes komen we aan in Salta, en we proberen eerst de Iveco-garage te vinden. Voorlopig is de handrem van den Bumper nog altijd heel simpel: stenen die we voor en achter de wielen moeten leggen... dus da’s niet ideaal. Bij de garage denken ze dat het gewoon stof is die de handrem blokkeert, maar ze hebben nu geen tijd om er aan te werken, dus zal het voor na het weekend zijn, geen probleem voor ons, ondertussen kunnen we ons wel verder behelpen met de ‘alternatieve’ handrem. Eerst wat inkopen gaan doen in een supermarkt en dan richting camping. Daar staan ook de Zwitsers die we een paar dagen geleden tegengekomen zijn. Zij zijn onderweg met een 6x6 MAN truck, geen afdanker van het leger, maar nen nieuwen...

10/11
We gaan richting het centrum van Salta, we verkennen het centrum en we hebben alletwee een kapbeurt nodig. Dus wij bij een kapper binnen, Hendrik wordt weer mooi kortgeschoren, en ik krijg er een froufrou bij... HELLEP!! Dus vanaf nu loop ik dus met een haarband rond, om mijn mega-kapsel te verbergen, en nu maar hopen dat het vlug terug bijgroeit ;-).

11/11
Een dagje uitgetrokken om onze internet-achterstand een beetje weg te werken. Normaal zitten we de ganse week meer dan acht uur per dag achter onze computer... nu was het toch al even lang geleden...

12/11
Vandaag op tijd naar Iveco. We moeten er om 9 uur zijn, maar het is natuurlijk weer op z’n Zuid-Amerikaans. Iedereen is er wel om 9 uur, maar ze besteden de eerste 2 uur aan het opkuisen van de garage. Dus moeten wij wachten... De opkuis van de garage heeft voorrang op de klanten... Logisch toch? Eindelijk om 11 uur willen ze er aan beginnen. Maar het werd Hendrik ten strengste verboden om bij Bumper te blijven... Daar wil hij natuurlijk niets van weten, als er gewerkt wordt aan z’n camionske wil en moet hij er bij zijn.... Het zou te gevaarlijk zijn voor hem om in de werkplaats te komen, tja we hebben er verdomme 4 maanden zelf aan gewerkt. En als zij er aan werken moet dit toch voor hem ook geen problemen geven. Ze beginnen er aan, en hij blijft natruulijk in de buurt. Kort daarna vliegt hij voor de eerste keer buiten :-) Ze halen er vanalles af en blazen alles uit. Maar wat blijkt, rara, dit is het probleem niet. Dan ineens krijgt Hendrik een uitbrander van den groten baas dat hij uit de buurt moet blijven en als het hem niet aanstaat dat we maar moeten vertrekken... Eerlijk gezegd hadden we heel veel zin om dit te doen, maar daarmee was Bumper zijn probleem niet opgelost, en vermoedelijk ligt het probleem aan één van de ventielen, en waar kunnen we hier anders een vervangstuk vinden dan bij de Iveco concessiehouder? Toen was het natuurlijk lunchpauze en siesta tot 16 uur.... dus ze gingen na de siesta wel eens verder kijken. Om 16 uur stonden we daar terug, en hebben ze het ventiel vervangen. Eindelijk! Nog nooit meegemaakt hoe we daar behandeld zijn geweest, dus als er nog iemand met een Iveco onderweg is, ge zijt gewaarschuwd... ga niet naar de Iveco garage in Salta. Terug op de camping hebben we het slechte avontuur bij Iveco weggespoelt bij een wijntje bij de Zwitsers en met een gezellig duits klapke.

13/11-15/11
De volgende dagen in Salta hebben we ons nog wat beziggehouden met een beetje vanalles. De camping was ideaal, dicht tegen het centrum en een trekpleister voor heel wat overlanders. In die kleine week dat wij daar waren hebben we 5 koppels ontmoet. Dus ideaal om wat te babbelen en ideeën uit te wisselen. Zeker met het Zwitsers koppel, want die waren aan het rondreizen in onzen droomtruck. Bumper is perfect hoor, maar wanneer we eenmaal het budget hebben, weten we al wat er mee te doen...;-).  Internet was naast de deur, dus ook handig om onze site weer eens te actualiseren, want aangezien we géén tijd hebben (erg hé!!) om elke dag ons dagboek bij te houden, hebben we dan nu en dan eens een paar daagjes nodig om alles eens neer te pennen, en de foto’s te schiften en van commentaar te voorzien.

16/11
Dan vertrekken we eindelijk om eens verder zuidwaarts te rijden. We nemen eerst van iedereen afscheid, nog eens in de supermarkt inkopen gedaan, (want niet overal kun je uitgebreid winkelen), Bumper ook wat te drinken gegeven en dan richting Cafayate, een klein dorpje zo’n 200 km verder zuidwaarts. Langs de baan kwamen we eerst een aantal prachtige meren tegen, met heel erg mooie optrekjes errond. Hendrik had er direct al z’n huisje gevonden... Ik vind het nogal ver van den Belgique, als weekendhuisje... ;-). Verder kwamen we in een prachtige kloof terecht, omgeven door mooie ruwe bergen en een klein stroompje beneden. We stoppen af en toe voor van de uitzichten te genieten, en we worden aangesproken door Duitsers die hier voor 2 weken zijn met een huurauto, maar blijkbaar spreekt onze manier van reizen hen wel aan, dus hadden ze honderd en één vragen voor ons. Na een uurtje gebabbeld  te hebben rijden we terug door. We komen nog een aantal speciale plaatskes tegen: Garganta del Diablo, Anfiteatro, prachtig gerodeerde rotsen, kloven.... Een aantal kilometer voor Cafayate beginnen de wijnvelden al, mooi groen en ook al is het hier erg droog, het klimaat schijnt perfect te zijn voor de druiven. Overdag lekker warm, en 20 graden verschil overdag en ’s nachts zodat bacterien eigenlijk geen kans krijgen. (Dat is toch wat de marketeers ons vertellen hé) Vanaf september tot ongeveer december moet er wel voor ongeveer een uur per dag water gegeven worden. We installeren ons op een camping, en wandelen naar het centrum van het dorpje. Het is ideaal weer voor een BBQ, en aangezien ze hier overal gemetste BBQ’s op de campings hebben staan gaan we dus op zoek naar kolen.Uiteindelijk vinden we er, maar geen aanmaakvloeistof, dus na zo’n uur blazen, en waaien krijgen we hem dan toch uiteindelijk in gang... het was dus een erg lange aperitief...;-)

17/11
Het is zaterdag vandaag en er zijn niet echt veel bodega’s (wijnhuizen) open We gaan naar één die een beetje buiten de stad ligt en volgens de toeristendienst is die de zaterdag open. Het is een erg mooie wandeling langs de wijnvelden, we komen er heel veel parkieten tegen en een klein uiltje die zijn territorium aan het bewaken is.  Aangekomen aan de bodega is die natuurlijk toevallig deze zaterdag niet open...grrrr. We gaan dan maar terug naar het centrum daar is er wel een kleintje open: Nanni, gestart in 1897 door een Italiaanse familie, nu al de vierde generatie. Volledig organische wijn, 300.000 liter per jaar, met een klein beetje export naar US, Brazilië, Nederland en Duitsland. We krijgen een rondleiding en doen wat ‘inkopen’.  Terug naar de camping was het tijd voor een siesta en een plons in het zwembad, want het is bakken en braden!!!  In de late namiddag huren we fietsen om nog een bodega een 10 km buiten het stad te doen. 10 km leek ons goed te doen, maar we waren vergeten dat we nog altijd op een 2000m hoogte zitten, dan nog eens de warmte erbij en het feit dat het op een bergflank gelegen was.... was het dus blazen en puffen tegen dat we boven waren... en gelukkig was deze ook open, want hier weet je het nooit!! Het was wel de moeite, mooi klein wijnveldje (2 hectare) maar met een prachtig zicht op de vallei en de bergen aan de overkant. Ze zijn nog maar een 6-tal jaar geleden begonnen, de eigenaars is een familie uit Mendoza (een wijnstreek 1000 km nog meer naar het zuiden toe). Nu hebben ze dus nog maar 2ha beplant, maar ze zijn van plan om nog eens 8ha meer te planten. Nog uitgebreid degustatie gehad, en voor de gezelligheid hebben we dan nog een extra glaasje gedronken op hun terras.

18/11
Verder uit Cafayate is het er nog een even dorre en droge vallei, met hier en daar nog wijnvelden, maar al veel minder uitgebouwd. We passeren Quilmes, en gaan daar de ruines bezoeken. Prachtig gelegen op een bergflank met cactussen rond om rond. Maar ook geen enkele schaduwplaats, dus weer ongelofelijk heet... We rijden nog verder met de bedoeling om naar Tafi del Valle te rijden. We komen van zo’n 1400 meter en we moeten in 40 kilometer een col over van 3050 meter, dus dat betekent voor Bumper weer werken.... Dan net over het hoogste punt, een prachtig uitzicht op een groen dal... Tafi del Valle en omgeving met verder een groot meer. We installeren ons op de camping en trekken onmiddellijk de wandelschoenen aan om de omgeving en bergen te verkennen. Mooie huizen, prachtige omgeven met veel groen, maar weer niet echt verzorgd: afval overal... Dit hebben we hier ook wel al veel gemerkt in heel Zuid-Amerika, dat het afval overal zo een beetje gedumpt wordt.... echt wel jammer. We komen op een terrasje terecht en gaan dan terug naar de camping, onderweg worden we gevolgd door een klein hondje, die gaat mee tot aan onzen truck en zelfs wanneer we naar binnen gaan zoekt hij een plaatsje net naast ons om te slapen. :- )

19/11
’s Morgens staan we op en raad eens wie er onze camion nog aan het bewaken was... onze fluffy van gisteren... ( door zijn grootte (!!!), zo’n 20 cm van de grond, zijn we zeker dat hij boze inbrekers wel op afstand houdt... J)  We hebben er een nieuw vriendje bij... Het afscheid was hard, maar ja we moesten verder.  We zakken nog even af naar het dorpje ernaast, net bij het meer en we wandelen er nog een beetje rond. Het is erg verlaten en veel dingen zijn er gesloten, we vragen ons af of het binnen een maand, ( want dan begin het hoogseizoen hier, en alle vakanties) ook nog zo verlaten zal zijn. We moeten terug de pas over voorbij Tafi en we komen opnieuw in de droge dorre valei terecht. Na de asfaltbaan, moeten we terug een piste op voor zo’n 100 km. Maar weer is het een erg slechte piste, vergelijkbaar met die van in Bolivië: zand, stenen, wasbord, steile stukken naar boven en naar beneden, door beken.... na 40 kilometer, een perfect nieuwe asfaltbaan.... maar waarschijnlijk zal da weer maar voor een paar kilometer zijn. Maar nee hoor, tot aan Belen ,ons einddoe,l nieuwe asfaltbaan, leuke verrassing. Aangekomen in Belen, proberen we eerst nog even het stadje in te rijden en te bezoeken, maar het begint er te onweren en te stortregenen... dus na 15 minuten, zijn we kletsnat en besluiten we dan maar om terug naar Bumper te gaan. We zoeken een staanplaats voor de nacht, en komen terecht bij een transportbedrijf waar we mogen staan. Beter dan op straat , want daar is het momenteel een zondvloed, want het is na 3 uur nog altijd bezig aan het gieten.

20/11
Opgestaan met stralende zon en zo kunnen we dan toch nog het stadje in trekken. We brengen eindelijk Bumper eens naar de truck-wash, want het is echt nodig! Bumper moet op een verhoog en dan wassen ze hem met drie man volledig met de hand, ook de volledige onderkant van het chassis met de hand. En dat alles voor 5 Euro... Daar nog met een aantal mensen staan babbelen, die hebben ons een beetje raad gegeven over de plaatsen die de moeite zijn, en ook over bepaalde wegen die nu onberijdbaar zijn. We rijden door een brede verlaten vallei naar onze volgende stop zo’n 100 km van de grens met Chile: Fiambala. Aangekomen in het dopje moeten we nog zo’n 15 km rijden richting de termen  de bergen in. Na een heel erg steile klim komen we in een prachtige kloof terecht waar er een aantal waterbekkens liggen. Vanaf 53° tot 35° graden, zo’n 10 tal baden. Prachtig , zeker door zo’n indrukwekkende ligging tussen monsters van bergen. We springen er direct in, allewel met zo’n warm water, is het niet echt springen... het was zalig genieten. Daarna nog wat genieten op het terras met het schitterende uitzicht en ’s avonds springen we dan weer het water in. En eerlijk gezegd met zo’n warmte overdag, doet het ’s avonds toch wel nog meer deugd. Het heeft zeker wel iets speciaals... midden in de nacht met het maanlicht tussen de bergen in een openluchtbad van 40 graden zitten terwijl in de vallei een hevig onweer woedt...

21/11
De volgende dag wandelen we eerst een beetje in de omgeving. Op de ruwe bergen, naar verschillende uitzichtspunten. In de namiddag was het dan weer lekker relaxen in het water. Ook heel veel Argentijnen komen hier voor een paar dagen, en zo hadden we weer heel wat mensen voor wie ons avontuur wel heel interessant leek, dus was het weer gezellig Spaans kletsen, met als gevolg weer een heleboel plekjes die we nog zeker moeten bezoeken!!!.....

After our adventure on the mountain-roads in Bolivia, we relaxed for a couple of days in San Pedro de Atacama, in the north of Chile. From there we went to Calama and Chuquicamata, to visit an open copper mine. Really impressive, especially the huge equipment that they use. Then off we went to the north of Argentina. Beautiful and certainly colourful mountain ranges in the Quebrada the Humahuaca. This is the region where we visited places like: Purmamarca, Tilcara and Yala. All nice villages with different things to visit: mountains with 7 coulours, an old fortress, nice lagunas… From there we went down south to Salta, a big city with a nice camping place near the centre. There we had to fix the handbrake of Bumper, but we had a very bad experience with the Iveco-dealer over there. In the end Bumper got repaired, but we advice every Iveco-driver, if you have a problem don’t go to the garage in Salta. From Salta we went further to the wine-region of Cafayate and of course we visited some bodegas (winehouses) and tasted the local wines. A little bit further we passed by the ruins of Quilmes, and we continued our way to the green valley of Tafi del Valle. In this part our end destination were the thermas of Fiambala: Very nice water pools in between mountains, an extremely beautiful setting and very relaxing.

Back to Trip Overview