Brasilia to Foz

06/09
Deze morgen nemen we nog eens de tijd om onze site up te daten en maken we Bumper vertrekkens klaar. Deze keer nemen we nu echt wel afscheid van Valérie en Daniel, want zij gaan nog naar het noorden van Brazilië en dat zal voor ons voor een volgende keer zijn. Tegen de middag zijn we klaar, en off we go, back on the road richting Pantanal met een paar tussenstopjes. Een mooie vernieuwde baan, brengt ons naar het eerste dorpje: Pirenopolis, een pittoresk koloniaal stadje. We wandelen er even rond en doen er een terrasje. Tegen de valavond rijden we nog een beetje verder, hopende om binnenkort een posto te vinden om te overnachten. De weg wordt slechter en slechter en het is nu echt wel donker, gelukkig kan Hendrik tijdig een volledige uitlaat van een vrachtwagen die op de baan ligt, vermijden, want anders had Bumper er een beetje anders uit gezien. We stoppen in een posto en een beetje later krijgen we er een gebuur bij. Een man, vrouw en kindje van een paar jaar oud. Dit is hier dus een heel normaal feit dat het hele gezin meereist met de truck en dat ze geen huis meer hebben. Rond 21 uur zijn ze aangekomen, en dan wordt als eerste het driewielertje buiten gezet, zodat die kleinen een beetje tussen de trucks kan rondcrossen. Ondertussen maakt madam het eten klaar, en begint de man te sleutelen aan zijn camion. Toen ik om 3 uur wakker werd was hij nog aan het werk... Om 4 uur horen we de camion starten en dan vertrekken ze gelijk.... ongelooflijk. Door hier met die mannen te babbelen, weten we dat ze ongeveer dagelijks zo’n 18 uur aan het rijden zijn, de rest is voor te eten, drinken, aan hun vrachtwagen te werken en ondertussen ook wel een beetje slapen... En dit alles, tegen een heel mager loontje... iets anders dan bij ons !

07/09
Een nieuwe dag, en wij rijden dan ook een stukje verder. Het is vandaag onafhankelijksdag en er heerst dus een rustig sfeertje in de dorpjes, ze maken zich allemaal klaar om een BBQ’tje te eten.... Wel leuk om zo door die dorpjes te cruisen, waar we weerom natuurlijk veel bekijks hebben. We stoppen ’s middags in Goiás Velho, een stadje uit de 18de eeuw. We verkennen het dorpje en rijden dan weer door, wat gemakkelijker gezegd is dan gedaan... Verkeersborden hier zijn niet druk bezaaid.... En zo in van die oude dorpjes met smalle straatjes is het af en toe eens nipt met den Bumper. Gelukkig met ons beste Portugees komen we dan toch op de juiste baan terecht. Eén met veel putten en bulten.... Tegen de avond landen we in een Posto in het dorpje Jussara. Daar worden we direct aangesproken door Ronaldo, een jonge Braziliaan. Hij is heel geïnteresseerd en stelt ons ongelooflijk veel vragen. Hij stelt voor ons even rond te voeren door het centrum en dan gaat het richting vrienden van hem. Daar worden we ook weer hartelijk ontvangen. En maar weer zeveren in ons beste Portugees, alhoewel, de vrouw des huizes kent Spaans en dat maakt het weer een stuk makkelijker. Blijkbaar heeft dit dorp hier één of andere connectie met Spanje, want heel wat mensen hier gaan af en toe eens een jaartje werken daar om geld te verdienen (al dan niet illegaal :-)). Ze zegt dat ze muziek liggen heeft van bij ons en ze haalt zowaar een DVD boven van Rod Stewart. Met zijn allen dus kijken naar de Rod, vonden wij niet zo boeiend eigenlijk, maar onze brazilianen waren weer schitterend: ze kennen al zijn bewegingskes van buiten en doen die natuurlijk op het juiste moment mee... rechterbeen in de lucht, trekken aan zijn das, met zijn hand door zijn haar, ... alles mooi synchroon voor ons uitgebeeld :-) Daarnaast zingen ze nog volop mee ook, allé, ze doen de geluiden na, want ze verstaan geen bal van wat ze zingen, alweer een vertalingsopdracht voor ons... Hilarisch! Samen met hen gaan we nog naar een terrasje in de stad. Heel gezellig allemaal en weer totaal onverwachts. Van België kennen ze wel alleen maar Jean-Claude Van Damme... stel je voor! Maar toen vroeg hij ons of er nog andere bekende belgen waren... hmmm... eigenlijk konden we er geen bedenken. Iemand die ons kan helpen? Nen Belg die bekend kan zijn tot in een klein boeredorp in Brazilië? Verder was de Ronaldo nen toffen gast van 32 jaar, ne slimme kerel eigenlijk. Hij is welliswaar niet veel naar school geweest, maar heeft blijkbaar heel veel geleerd van TV en uit boeken. Hij weet echt wat er in de wereld gebeurt. Hij was al drie keer gertouwd geweest, de laatste keer met een vrouw van 54 en had al drie kinders... Naar eigen zeggen moet hij van de vrouwen niets meer hebben, maar dezelfde avond is het alweer prijs met één of ander jong keun :-) Bij veel koppels merk je hier trouwens grote leeftijdverschillen op, al is het dan meestal wel een oudere man met een heel jonge vrouw.

08/09
De volgende morgen stond Ronaldo terug aan onze deur, en nodigt ons uit om ergens te ontbijten. Eigenlijk zouden we hier langer willen blijven, er is eigenlijk niets te beleven in Jussara, maar het is eigenlijk wel tof om contact te hebben met de locals... Maar goed, voor één keer proberen we ons aan onze planning te houden en we vertrekken terug om weer wat dichter bij Pantanal te komen. Langs de wegen zien we weer ongelooflijk veel velden, ongelofelijk hoe uitgestrekt alles hier is. En te weten dat nog belange niet alle velden bewerkt zijn.... ’s Avonds eindigen we terug in een Posto waar er ontzettend veel vrachtwagens staan, en daar staat onze kleine Bumper tussen... Want zeker hier is hij door z’n mini-karure al een attractie tussen al die andere mastodonten.

09/09
Tijdens de steile afdaling richting Cuiaba voelen we de warmte ons tegemoet komen. Op het plateau was het meer dan 30 graden, maar het kan dus nog warmer. Op een paar kilometer komen er meer dan 10 graden bij. Zo’n 100 km verder komen we aan in Poconé waar het begin is van de Transpantaneira, dit is een piste die eigenlijk dwars door Pantanal zou moeten gaan, maar die nooit voltooid werd (moeilijk om wegen te bouwen in een gebied dat de helft van het jaar onder water staat). We installeren ons op een pousada aanbevolen door Valérie en Daniel. En het eerste wat we doen is ons in het zwembad werpen. Het is ongelooflijk drukkend warm, zo’n 42 graden... een frisse duik (allewel), kan wel eens deugd doen op dat ogenblik.

10/09
’s Morgens vertrekken we vroeg om te gaan paardrijden op het immense domein van de pousada, we worden vergezeld door een Duitser en zijn gids. Dus da’s wel handig meegenomen zo weten wij ook ondertussen de namen van de tientallen vogels die we zien (allé, in het duits dan toch). We rijden door het drassige land waar er ook al een aantal kleine kaaimannen zijn (familie van de krokodil). Verder langs een groot meer zien we er honderden grote liggen..... Schitterend !!! In de namiddag doen we een boottocht op het meer van de pousada. We zien er weer tientallen kaaimannen, heel veel verschillende roofvogels langs de oevers, een aantal rivierotters die grappige geluiden maken en om beurt hun kop boven water steken, net gelijk een poppekast. We smijten een lijntje uit om zo een aantal piranha’s aan de haak te slaan. ‘k Weet niet oe zielig, mijn haak was door één z’n oog gegaan, maar hij was nog te klein dus hebben ze hem teruggegooid.... blind langs één oog.....Da vissen is toch niets voor mij ze !!! Maar bon, ik zit er niet te erg mee in, die smeerlapkes zouden mij ook opeten als ik in het water val! :-)

11/09
’s Morgens worden we bij zonsopgang gewekt door tientallen vogels en nog andere verschillende geluiden... ongelooflijk, beter dan het getuut van een alarmklok. We gaan opnieuw samen op stap met de Duitser en zijn gids. We doen een vroege ochtendwandeling langs een nest van blauwe papegaaien (amaai, die kunnen lawaai maken), gaan de apen van wat dichter bij bekijken en zien toevallig nog een slang van anderhalve meter passeren. Het is allemaal super-mooi, maar ook heel erg droog en warm, het landschap kun je op sommige plaatsen vergelijken met de savanne. Het is hier nu de laatste maand van het droogseizoen en dat zie je ook wel. Het schijnt ook heel mooi te zijn in het regenseizoen, maar dan natuurlijk minder toegankelijk, enkel via de verhoogde wegen, en dan nog.... In de periode nu zijn er wel meer dieren te zien, aangezien ze zich allemaal verzamelen rond de kleine plassen die er nu nog zijn. Daarna duiken we weer even het zwembad in. En wanneer het ’s avonds toch net iets koeler wordt (35 graden) doen we nog een wandeling door de velden en de bossen.

12/09
We rijden nog een stukje door op de Transpantaneira. Langs de baan zien we terug heel veel dieren verzameld rond het beetje water dat er nu nog is. Wel indrukwekkend om buffels, vogels, paarden, kaaimannen,... allemaal in dezelfde poel te zien. In de namiddag zetten we koers naar het zuiden van Pantanal, zo’n 800 kilometer verder. De baan is heel erg druk bereden door zware vrachtwagens, en dat zie je er ook wel aan. Gelukkig geen problemen met Bumper, tot ’s avonds, wanneer de koppelling volledig blokkeert, alle olie is uit de servo-cilinder gelopen dus we kunnen niet meer schakelen. Gelukkig zijn we net op een posto aanbeland. In zo’n posto zijn er ook altijd ‘garages’ waar ze aan de trucks werken, dus worden we gelukkig direct geholpen, allewel het verdict is niet ideaal, de cilinder is roest vanbinnen en eigenlijk moeten we hem vervangen, maar natuurlijk hebben ze die hier niet beschikbaar. Ze zouden een ander kunnen installeren, maar dit betekent boren, aanpassingen doen... en dan nog niet zeker weten of alles er goed op aansluit. Dus zegt Hendrik dat ze wat roest uit de oude moeten schuren en terug installeren.

13/09
Met een klein hartje gaan we terug de baan op, maar uiteindelijk hebben we geen problemen meer met het koppelingspedaal en komen we een heel stuk verder. Wel weer zwaar verkeer, en die trucks steken te pas en te onpas voorbij, en weer dezelfde routine: ze zien niet of er tegenliggers zijn, maar toch passeren ze, en dan maar hopen dat de tegenligger kleiner is, en de reflex heeft om op de pechstrook te rijden.... We stoppen ‘s avonds in een klein dorpje en placeren ons op een Posto. De eigenaar is een jong gast, die Brussel, Antwerpen en zelfs den Anderlecht kende ( m’n pa gaat content zijn... ;-) ) Hij was heel erg geïnteresseerd in ons, onze studies, Europa en de visie van Europa op Brazilië... Er zijn hier heel veel mensen die van weinig op de hoogte zijn, en dan komen we er af en toe één tegen die ongelooflijk veel weet. Meestal dan nog via documentaires op TV.

14/09
Via Campo Grande rijden we op een vernieuwde baan naar Miranda, dit is het begin van het zuiden van Pantanal en dat laat zich voelen. Het wordt weer lekker heet, rond de middag hebben we gewoon elk al 3 liter water gedronken, en we hebben nog dorst. Maar hoe verder we in Pantanal rijden hoe mooier het wordt, en het is ook heel wat anders dan het noorden. Het is hier nog veel groener en de vegetatie is ook heel anders: veel meer struiken, hoog gras, bomen die in bloei staan... Ook langs de baan zien we al heel wat vogels, papegaaien, parkieten die voorbij vliegen en dan de eerste toekans.... Prachtig!! Rond de plassen zien we ook al meer en meer kaaimannen terug. We rijden de Estrada Parque (niet verharde weg) op, en daar moeten we nog een 7 kilometer rijden vooraleer we ons doel bereiken. Die 7 kilometer is niet zo erg, maar wel de houten brugjes, die niet overal in even goeie staat zijn... maar we komen goe en wel aan en installeren ons langs de pousada (= een soort hotelleke), dicht tegen een klein poeltje.

15/09
Na een erg kortje nacht, worden we al om 5 uur gewekt door een oorverdovend geschreeuw... meer een gebrul eigenlijk, maar we hebben geen enkel idee van welk beest.... We proberen naar buiten te kijken, naar da klein plasje naast ons, maar daar zien we niets. Bij het opkomen van de zon een uur later vervaagt da geschreeuw en krijgen we meer en meer getjsirp, gekwaak en gefluit .... Rond de pousada hebben ze een verhoogd wandelpad aangelegd, dus doen we een mooie wandeling, boven de kaaimannen die tussen het hoge gras op de drassige moerasland liggen, we zien ook hier weer verschillende vogels, capybaras ( waterzwijnen) en apen. Mooi, mooi, mooi !!! Door al da gehobbel op de pistes is onze porte-baggage wat losgekomen, en we proberen die terug wat aan te spannen, maar natuurlijk breekt er een bout af, en zo prutsen we een hele namiddag om die er uit te krijgen en zo weer vast te maken. ’s Avonds komen we twee Nederlanders tegen die in de pousda verblijven, ze zijn in Brazilië voor drie weken. Dus we doen er een klapke mee, en ’s avonds komen ze nog bij ons een pintje drinken, erg gezellig! Meer nog, ze geven ons al hun bier omdat ze het toch niet koud kunnen zetten :-)

16/09
Na een redelijk rustige nacht, dus geen gebrul meer, halen we de volgende morgen de motor uit om nog een stuk meer van de Estrada Parque te doen. De brugjes zijn geen probleem, maar verder wordt de piste meer en meer zandiger.... Toch eventjes wennen om met de moto door het mulle zand te rijden... We zijn nog niet klaar om Paris- Dakar mee te doen ( toch niet met de motor... ;-) ) dus we rijden niet al te ver. We gaan terug naar de pousada, en daar horen we terug het gebrul van de nacht ervoor, maar nu gewoon overdag en dus we gaan op zoek. Blijkbaar hebben we hier te maken met apen. We vragen het hier nog even en inderdaad, het zijn brulapen. Ze moeten zo ongeveer een halve meter groot zijn, maar een hels lawaai dat ze kunnen maken! Echt geluid voor in één of andere horrorfilm!
We installeren ons met een boekje aan de rivier en de Nederlanders waren van ’t zelfde gedacht dus zo doen we weer een babbeltje. De volgende dag vertrekken zij met het vliegtuig naar het noorden, naar Salvador, wij vertrekken meer naar het zuiden.

17/09
Nog een laatste wandeling op de pousada en telkens weer zie je nieuwe dieren.... en dan vertrekken we richting Bonito. Eerst op een normale weg, waar we weer door een grote kudde koeien moeten. Blijkbaar worden de dieren hier zo kilometers verplaatst en dit doen ze gewoon langs de hoofdweg. Gelukkig zitten wij veilig en hoog in Bumper.... Ik heb nog even getwijfeld om uit te stappen om zo een foto te maken, maar toen ik de hoorns van een aantal van die beesten zag, dacht ik: toch maar niet.... De piste die we toen op moesten was enorm droog en stofferig, dus telkens er iemand passeerde konden we de volgende minuut efkens niets meer zien... Maar ja, dan volgen we gewoon het stof hé en gaan we er van uit dat daar de weg ligt :-) Aangekomen in Bonito, gaan we onmiddellijk naar een camping. Daar staan ook een twee-tal Brazilianen met hun motorhome, en we doen een babbeltje met hen. We gaan nog iets drinken op het terrasje wat verderop, en daar worden we zowat opgevreten door de muggen.... aaarch.

18/09
’s Morgens halen we de motor uit en rijden we naar het stadje, om wat dingen te regelen: de was, een afspraak regelen met de tandarts voor Hendrik en wat boodschappen doen.
‘s Middags gaan we wat verkoeling zoeken in één van de vele rivieren met helder water waar Bonito zo bekend voor is. We zwemmen tussen honderden veelkleurige vissen en lezen wat in de zon. Tegen de avond gaan we terug naar ’t stadje voor de tandarts. Een paar dagen geleden was er een stukje tand afgebroken tijdens het eten van krokodil. Het zijn toch gevaarlijke beesten, zelf als ze dood zijn :-) De Hendrik zag zijn bezoek aan de tandarts hier eigenlijk wel zitten. Hij was al luidop aan het dromen van een schone Braziliaanse tandartse die hem ging verdoven met Caipirinhas... Niets was minder waar natuurlijk... Het was ne vent en die vond het niet eens nodig hem te verdoven :-)
Maar eigenlijk moeten we zeggen dat er niet zo veel verschil is tussen de tandartsen hier en in België... Ze hebben dezelfde marteltuigen... 100 soorten boren, darmen om speeksel af te zuigen, een lamp om je te verblinden... En hier in Brazilië hebben ze tandartsen en zeker orthondontisten in overvloed, want het is hier blijkbaar de mode om blokjes te hebben, de helft van de twintigers/dertigers die we hier tegen komen, loopt er mee rond. Dus alles verloopt heel erg vlot bij de tandarts en ’s avonds doen we nog een mooie toer met de motor.

19/09
We hebben een betere camping gevonden voor dezelfde prijs, met wifi, en een zwembad dus verplaatsen we den Bumper. We maken er gebruik van om vandaag een beetje aan onze site te werken en aangezien het nog altijd zo’n 35 graden is springen we af en toe ook wel het zwembad in. ’s Avonds doen we nog een wandeling in het dorpje en gaan nog eens jacaré (kaaiman) eten want eigenlijk is het wel lekker. Gelijkt een beetje op kip.

20/09
De volgende dag vertrekken we met de motor naar de Rio Sucuri. Daar is er een grote fazenda (boerderij), die vooral leeft van toerisme omdat op hun domein de Rio Sucuri ontspringt en doorstroomt. Dit is één van de bekendste heldere rivieren hier in de omgeving. We kunnen er prachtig snorkelen. Het is superhelder water net alsof we in een aquarium zitten, en we laten ons gewoon meedrijven met de stroom en zo kunnen we zo 2 kilometer de fauna en flora in het water bekijken. Echt wel schitterend, je wordt er heel rustig van en dit alles in een prachtig kader. In de namiddag keren we met de motor terug naar de camping. We rijden langs een piste door de weilanden, en natuurlijk op de weg zijn er weer honderden koeien die verplaatst worden... Maar met de motor ertussen is niet zo super, die beesten schrikken op en lopen in alle richtigen. Gelukkig gaat één van de cowboys ons voor met zijn paard, zodat er toch een beetje plaats om door te rijden.

21/09
De volgende dag zorgen we dat er een volgend stuk op internet kan geplaatst worden, het was weer eens tijd dat we iets van ons lieten horen, hé? :-) We duiken nog even het zwembad in en in de namiddag worden we verrast door een fikse tropische regenbui. Tegen ’s avonds is het weer terug wat opgeklaard en kunnen we nog eens naar het stadje gaan. We voelen onmiddellijk dat het toch al een stuk koelder is geworden, máár zo’n 25 graden meer.... ;-)

22/09
Wanneer we alles klaarmaken om te vertrekken, komen onze Braziliaanse buren nog een klapke doen, zij zijn ook met hun camper op toer in hun land, en wij kunnen ze zelfs al een beetje raad/informatie geven over de regio’s die wij al gedaan hebben, en de wegen die we al bereden hebben... wel best grappig!! Natuurlijk willen ze ook weer met ons op de foto voor de camion, na een uur zijn we klaar om te vertrekken. We zijn nog maar net op de baan en we komen Duitsers met een Toyota jeep tegen in tegengestelde richting. Even zwaaien en dan aan de kant om een babbeltje te doen. Ze zijn hier al 3 jaar aan het rondrijden, met telkens 2 maanden in Duitsland, 10 maanden hier. We schatten ze zo rond de 65-70 jaar, ongelooflijk, en ze zijn blijkbaar totaal nog niet van plan om te stoppen. Weer een uurtje later zitten we terug op de baan. Dat we vroeg opgestaan waren om ver te rijden heeft dus niet veel zin gehad... Uiteindelijk na een paar uur oponthoud vertrekken we dan toch. De weg is er één met veel putten en verzakkingen, dus moet Hendrik wat play-station technieken uitoefenen om die zo goed mogelijk te vermijden. ’s Middags krijgen we in de gaten dat de vloeistof van de embrallage weer heel erg snel aan het verminderen is, en da’s terug geen goed teken. Hendrik terug onder de camion, maar veel kunnen we er niet aan doen. We gaan die cilinder toch zo snel mogelijk vervangen. We hebben geen zin om daar heel de tijd problemen mee te hebben. En nu zijn we nog in Brazilië... eens we in Bolivië zijn kunnen we zeker geen stukken meer vinden. We komen toch nog goed aan in het volgende dorpje, maar daar kunnen ze ons niet helpen. Ze weten ons wel te vertellen dat er in Cascavel een Iveco garage is. Cascavel is ne grotere stad zo’n 500 kilometer verder. Met een voorraadje remvloeistof om het reservoir van de embrallage bij te vullen gaan we verder, in de hoop om de volgende dag de stad te bereiken.

23/09
Voorlopig is er geen probleem meer met de embrallage en we rijden verder richting Cascavel waar ze een grote Iveco-garage hebben. We stoppen in een Posto bij Toledo om nog eens de juiste adresgegevens van die garage te krijgen, daar worden we aangesproken door een oudere Braziliaan met een Oostenrijkse bed-overgrootvader die in 1880 geëmmigreerd is naar hier. We babbelen er een tijdje mee, en hij nodigt ons uit om thee bij hem te drinken. Dus wij dachten dat hij hier was met de auto en hij ons naar zijn huis een beetje verder zou brengen. Maar blijkbaar heeft hij z’n ‘thuis’ in een kleine vrachtwagen, die hij van plan is om om te bouwen tot camper. Maar voorlopig is het dus ne camion met nen bak er op en daarin een matras, 4 gewone keukenstoelen en een keukentafel... We babbelen wat verder met een kopje thee naast zijn ‘ woonplaats’. Na een uur kwam er een vriend van hem en samen met hem wou hij voor ons een liedje zingen. Dus halen ze hun gitaren te voorschijn en zingen ze een paar liedjes en het klonk zeker niet slecht, maar iets wat wij weer totaal niet gewoon zijn. Wij bedanken hem nog voor z’n gastvrijheid en hij bedankt ons voor de tijd die we voor hem vrijgemaakt hebben. Terug op de baan rijden we verder richting Cascavel om de volgende morgen met Bumper naar de Iveco-garage te gaan. We stoppen in een posto net naast de garage om de volgende morgen vroeg naar daar te gaan.’s Avonds is het weer volledig veranderd, het begint super-veel te waaien en ook wat te regenen. Maar eerlijk gezegd vinden we dat niet erg, zo is het eindelijk eens wat frisser om te slapen... maar we hopen wel dat het de volgende morgen wel terug opgeklaard zal zijn. (We zijn niet moeilijk hé :-))

24/09
De volgende morgen staan we op met een typisch Belgisch herfstweertje... wind, regenen en koud... iets van 10 graden, dat is zowat 25 graden minder dan de voorbije dagen. Dus is het weer truien en lange broek aan!! Bij de Iveco-garage zijn ze superbehulpzaam en wordt er direct werk gemaakt om de cilinder te vervangen, het is niet volledig hetzelfde model dat ze hebben, maar hij lijkt er voldoende op om hem te installeren. Ondertussen krijgt Bumper van overal ontzettend veel aandacht. Ook de Iveco-verkopers komen vanachter hun bureau’tje om een aantal foto’s te maken, en we krijgen wat promotiemateriaal: voor elk een Iveco-outfit... Na een 2-tal uur is alles volledig hersteld en zijn we terug onderweg... Nu maar hopen dat het makkementje volledig verholpen is en dat we verder gespaard blijven.... We rijden verder, naar Foz do Iguassu. Het klaart op, en we zien weer blauwe lucht met hier en daar een wolkje... met zo’n 23 graden komen we aan in Foz, waar we ons net naast de jeugdherberg installeren. We regelen een bezoek naar de Argentijnse kant van de watervallen voor de volgende dag.
’s Avonds gaan we eten in de jeugdherberg en daar komen we een Belg tegen, heel toevallig is hij blijkbaar een ex-collega van mijn schoonbroer en werkt hij nu bij IBM, waar hij via zijn baas onze site al gezien heeft. En dan besef je hoe klein de wereld toch is. Hij is hier 5 weken op vakantie, en heel toevallig komen we hem hier tegen.

25/09
Foz do Iguassu ligt op het drie-landenpunt: Argentinië; Brazilië en Paraguay. De watervallen kun je aan de Braziliaanse kant bekijken, maar meer uitgebreider aan de kant van Argentinië. We trekken dan ook voor één dag de grens over naar Argentinië. We doen eerst een boottocht om de watervallen vanop het water te bekijken. Als extraatje, varen ze ongelooflijk dicht tegen de watervallen en zo worden we klestnat... maar eerlijk gezegd is het volledige boottochtje maar zwakjes, en een beetje veel geld.... Daarna doen we een grote wandeling in het park errond, om zo via verschillende hoeken de watervallen te zien. Het is een super-mooi park, met ook veel dieren: vogels, leguanen, coatis en ge kunt er zo zeker een volledige dag in rond wandelen. In de namiddag passeren we langs de ‘devils-throat’. Je wandelt eerst een kilometer door een ontzettend rustig landschap, het rivierwater staat er bijna stil en dan ineens kom je op een plaats waar al het water zo’n 80 meter naar beneden dondert.

26/09
Samen met een Australiër van de jeugdherberg gaan we vandaag naar de Itaipu-dam. We passeren eerst in het stadje Foz zelf, daar hebben we lunch en dan gaan we verder naar de dam. Deze waterkrachtcentrale ligt op de grens tussen Paraguay en Brazilië. Beide landen bezitten 50%, er werken evenveel mensen uit ieder land en in de controlekamer zie je de grens lopen. Met het gebruik van de stroom ligt het iets anders: 7% van de energie gaat naar Paraguay, en dit is voldoende om aan 90% van de vraag te voldoen. De rest is voor de Brazilianen. Het is een beetje een omstreden project, omwille van de ongelooflijk grote kost van dit project en ook omwille van de gevolgen voor de natuur. Ze maken er hier wel een ongelooflijk promotie van dat ze alles gedaan hebben om de gevolgen op te vangen en dat ze ook heel veel sociale projecten steunen en zo... Ze zullen dus inderdaad wel één en ander verkeerd gedaan hebben als ze zo hard hun best doen... ;-)

After our stay in the city of Brasilia, we needed to get back to nature. So we've set course for the Pantanal. Along the way we have visited the old colonial towns of Pirenopolis and Goiás Velho and we have enjoyed once more the Brazilian hospitality in Jussara. Being invited by Ronaldo for a tour of his town, visits to friends, … Travelling with a truck like ours is a big advantage: people notice us and they want to talk to us.
After three days of driving, we’ve left the plateau and started descending towards Cuiaba and the Pantanal. During the descent we felt the heat coming towards us, about 10 degrees more in a couple of kilometres, it is well over 40° C now. We drove down the Transpantaneira to a big farm where we have parked for a couple of days. From here we made a lot of visits to spot all the animals: birds, caimans, capybaras, piranhas, … we are here in the dry-season and that is a big advantage to see them all, as they gather around the remaining water.
From the north, we drove down to visit the southern part of the Pantanal via the Estrada Parque. We saw more of the same animals, but also some others. The vegetation has also changed quite a bit and was much greener than up North.
We’ve continued further south and stopped in Bonito to float with the fish in the crystal clear rivers. Very nice, but very touristy and expensive.
From Bonito we’ve headed for the Iguassu falls. Along the way we have replaced the servo cylinder for the clutch, which had been causing us some problems.
We stayed for 3 days at the falls. They are spectacular, even now when there is not too much water. On our last day in Brazil, we have also visited the Itaipu dam, the enormous hydroelectric plant on the border of Brazil and Paraguay.

Back to Trip Overview