Florianopolis to Iporonga

18/08
We vertrekken vandaag terug uit Florianopolis richting Blumenau. Dit stadje is zo’n 130 kilometer verder naar het noorden toe. Het is een stadje met een enorme Duitse invloed. In de 19e eeuw zijn hier heel veel Duitsers geïmmigreerd en niet alleen de architectuur verwijst hier nog naar, maar ook veel gebruiken hebben ze hier overgenomen en behouden. Hier is trouwens het ‘Oktoberfest’, naast het Carnaval gebeuren in Rio, het grootste straatfeest in Brazilië. We bezoeken het stadje en een aantal brouwerijen in de buurt. (Bedrijfspionage??). En rijden dan tegen de avond nog verder door naar Pomerode een dorpje waar volgens de ‘lonely planet’ nog zo’n 80% van de bevolking Duits spreekt. We stappen er de Toertistendienst binnen en de hostess daar blijkt al tot de ‘minderheid’ te behoren, van “Sprechen Sie Deutsch?” verstaat ze al niets. Toch wel raar voor een dorp dat zich zo Duits profilieert (bij het binnenrijden van het dorp hangen de Duitse vlag en de Braziliaanse immers zij aan zij). Aangezien er geen camping is in de buurt, vragen we, in ons beste Portugees, aan een local of het veilig is om ons op het centrale plein te zetten en dat was geen probleem. Eens geparkeerd hebben we veel ‘aanbidders’, van overal komen er mensen tegen ons spreken, en ja hoor, hier vinden we dan eindelijk toch nog een aantal die Duits spreken. We houden opendeur, zodat ze ook de camion van binnen kunnen bekijken en er worden foto’s gemaakt. Wij zijn hier dus de attractie en niet omgekeerd... Van al dat Duits kregen we dorst en dus gingen we nog een pint gaan drinken in een lokale huisbrouwerij, daar kreeg Hendrik ook nog eens een rondleiding.

19/08
’s Morgens stonden er weer al mensen voor de deur, dus weer ons beste Jean-Marie Pfaff-Duits bovengehaald.... Gelukkig was dit de derde of vierde generatie, dus hun Duits was ook niet meer vlekkeloos. Daarna hebben we nog een stevige wandeling gedaan, de heuvels in. Prachtige streek, met hier en daar nog een mooi huisje gekenmerkt door Duitse invloeden. Met een grote dorst, streken we terug neer op het terras van de huisbrouwerij. Daar konden we genieten van live gespeelde duitse schlager-muziek..... Heerlijk! ;-) En daarna een apfelstrudel gaan eten in Mirna's Kuchenhaus. Onzen dag kan echt niet meer kapot :-)
’s Avonds keren we terug naar de camion, weer volk foto’s aan het maken van de camion, en het plein is omgetoverd tot openlucht disco. Overal jonge gasten die hun eigen boxen, versterkers, ... aangesleept hadden. Allemaal keihard muziek aan het draaien, en natuurlijk allemaal verschillend. Dus je kan voorstellen wat voor een kakafonie dat dit was... Het was duidelijk dat wij niet veel gingen slapen voor al die gasten naar huis gingen.

20/08
De volgende morgen trekken we richting Curitiba. De weg ligt er hier goed bij, dus we schieten goed op. Van de weg gesproken, ze hebben hier in Brazilië een goed systeem van flitspalen! Niet zo een geniepig als in België dat alleen maar dient om te staatskas te vullen, maar één dat de veiligheid op gevaarlijke punten effectief verbeterd. Een hondertal meter voor een gevaarlijk punt staat een aankondiging met de snelheid en een aankondiging van radar-controle. Dan kom je aan de snelheidscontrole, bovenaan staat een oranje knipperlicht, en als je voorbijrijd, dan tonen ze je snelheid in het groot met daaronder een groen (OK), oranje (nipt) of rood (betaal maar) licht. Resultaat: al die Brazilianen (en wij ook) die anders nogal zotten zijn op de baan houden zich mooi aan de snelheid!
Onderweg naar Curitiba stoppen we in Sao Fransisco do Sul, een erg mooi kuststadje met nog heel veel authentieke huisjes. Daar komen we twee uitgeweken franse broers tegen die ons nog een beetje informatie gaven over de plekken die we zeker zouden moeten bekijken en dan off we go richting Curitiba. Een prachtige weg, tussen vele bergen, maar met een steile klim naar Curitiba dat op een hoog plateau ligt. Daar aangekomen hadden we een adres van een camping, maar blijkbaar bleek dit weerom niet te kloppen, dus dan maar overnachten in een Posto.

21/08
’s Morgens vinden we dan toch de camping terug, die bleek eigenlijk net om de hoek van de posto te liggen, totaal niet bekend. En ook niet echt super, maar wel ideaal voor Bumper veilig te stationneren terwijl we met de bus het centrum intrekken. Daar waren ook de Fransen toegekomen en we spreken af om samen de stad te gaan verkennnen. Curitiba is enorm groot, maar toch heeft het erg gezellige pleintjes, mooie oude gebouwen en groene parken. In de namiddag bezoeken we het Oscar Niemeyer museum. (Die architect die onder andere een groot deel van Brasilia ontwierp). Museum valt dik tegen, blijkt dat het volhangt met kunst en dat eigenlijk alleen het gebouw door Niemeyer ontworpen is... Maar het gebouw is wel schitterend. Vooraleer we ’s avonds terug richting camping gebracht worden, gaan we eerst nog naar het station om de treinticketten te regelen voor de volgende morgen. De trein zal ons van Curitiba naar Morretes brengen, een spectaculaire rit van een aantal uur die ons van ongeveer 1000m hoogte naar zeeniveau moet brengen. Het zijn dure ticketten, maar overal horen wij dat het toch de moeite is.

22/08
’s Morgens vroeg opgestaan, rijden we met de Fransen richting station. Het zouden eerst drie uur spectaculaire treinrit worden, met prachtige zichten, duizelingwekkende afdalingen ... maar al vlug bleek het slaapwekkend in plaats van duizelingwekkend te zijn... het was wel mooi, maar er wordt toch nogal wat overdreven in alle gidsen.... Na drie uur stoppen we in Morretes, wat wel weer de moeite was. Een leuk dorpje, mooi weer en gezellige terrasjes. Daar eten we het typische gerecht van de streek (een stoofpot van rundsvlees, maniokbloem en banaan die ze 24 uur laten warmen in een stenen pot) en wandelen we nog wat rond. In de namiddag nemen we de bus terug naar Curitiba, 1/5 van de prijs van de trein, en veel mooiere uitzichten. Als je Morretes dus wil bezoeken, rij zelf via de Estrada Graciosa, of neem de bus...
We vieren onze laatste avond samen met de fransen, want zij gaan nu eerst richting Pantanal en dan nog meer naar het noorden. Terwijl wij eerst naar Campinas gaan , dan Pantanal en dan terug naar het zuiden... bij gebrek aan tijd :-(. Dus nog een laatste keer een glaasje en een hapje samen.

23/08
We nemen afscheid van Daniel en Valerie en rijden in de mist richting de grotten rond Iporanga. Eerst langs de autostrade dan een stevige piste op, waar Bumper gelukkig zijn mannetje kan staan. We rijden voortdurend langs een prachtige rivier en zo komen we aan in Iporanga, een klein en weinig toeristich dorpje. Dus krijgen we ook hier weer onmiddellijk veel aandacht, we gaan naar het stadhuis om informatie over de grotten te vinden en zo worden we naar een park gestuurd een beetje verder. Terug de piste op, passeren we kleine gehuchtjes en komen we aan in het park, daar kunnen we niet logeren en hebben we een gids nodig vooralleer we binnen mogen. Dus rijden we een aantal kilometer terug waar een aantal huisjes staan, en daar proberen we een camping en een gids te vinden. Een gids hadden we onmiddellijk te pakken, en hij stelde ons voor om naast z’n huisje te parkeren. Ideaal voor ons, aangezien we toch niet meer nodig hebben. Nadat we ons geplaceerd hebben gaan we nog een paar frisse pinten pakken op het “terras” van het “dorpscafé”. Het is een schitterend warme avond... de koude winterdagen van Uruguay lijken een ver verleden...

24/08
’s Morgens de bus gemist dus moesten we eerst een aantal kilometers wandelen vooraleer we aan de ingang van het park aankwamen... Wie had ooit gedacht dat een bus in Latijns-Amerika gewoonweg niet op tijd, maar 15 minuten te vroeg zou zijn !!!!!! Leandro onze gids, is een jong gastje van 21 jaar, zijn talenkennis is beperkt tot Portugees en Portugees... zoals bij zoveel hier, dus moeten we ons behelpen met gebarentaal en ons Spaans. Wij gelijk echte met onze helmen en koplampen dus de grotten in. Eerste grot ( Santana) is er één met ongelooflijk veel stalagtieten en stalagmieten, met alle soorten figuren (wij hebben veel fantasie, maar die mannen daar nog meer...), van de toren van pisa, speklapjes, gezichten tot dansende ballerinas. Een volgende grot was meer één met een ontzettend grote ingang, eigenlijk een enorme hal in de rotsen. Een andere die we bezochten was een erg lange lage tunnel waar een rivier doorstroomde van de ene kant van de berg naar de andere.
In het park zelf waren er ook mooie watervallen en wandelpaden. En de vegetatie was al heel wat meer tropischer aan het worden. Ook prachtige vlinders gezien, van super-kleintjes tot erg grote met schitterende kleuren. Teruggekeerd naar het dorpje kregen we nog een lift achterin een beestenwagen.... ;-) en gingen we nog verder in één z’n privé-tuin om nog drie watervallen te bekijken. Om te poseren ging Hendrik weer eens veel te dicht tegen de waterval aan, en woeps daar lag hij te spartelen in de waterval.... Kletsnat, maar voor de rest niets ergs... jammer dat ik door mijn slappe lach niets op foto kon zetten. Teruggekomen gaan we nog een frisse pint drinken (echt van den dorst hoor!).

Well rested from our stay in Florianopolis, we hit the road again. First stop along the road is Blumenau, a city with major German influences. We visit the town and continue further to Pomerode. The German influences are very clear here: a German flag at the entry gate, hotels with names like Bergblick, restaurants with names like Wunderwald, a microbrewery called Schornstein, … But it seems that German is spoken most by the older generations.
From Pomerode we stop at Sao Francisco do Sul, a colonial town from the Protuguese with a lot of old buildings. All very nice, but we drive further to Curitiba. A big city with very nice quarters. From Curitiba we took the famous trainride down to Morretes. To expensive for what you get… we took the bus back… the views were better and it was a lot cheaper. In Curitiba we said goodbye to our French travelcompanions for the last time and we drove further north to Iporonga. In the Petar National Park we visited a number of beautifull caves and waterfalls.

Back to Trip Overview