Header

Uyuni and
the Southwestern Circuit

From the Salar to Laguna Verde


22/10
Aangezien we een serieuze berg over moeten met erg steile stukken, vertrekken we heel erg vroeg om die achter de rug te hebben vooraleer het warm begint te worden. Zo zijn we ook de stad Sucre uit voor het druk begint te worden. We komen aan in Potosi en dan begint het avontuur om de weg te vinden naar Uyuni, na zo’n 15 keer het gevraagd te hebben, een aantal keer terug te keren en een paar keer Bumper in achteruit te zetten omdat we niet door kunnen, komen we eindelijk op de juiste piste terecht. Dan waren ze daar op de koop toe nog aan het werken aan de piste dus weer een avontuur om telkens weer voorbij de werken te geraken. Maar toen kwamen we terug terecht in een erg mooie omgeving, mooie rotsformaties weer totaal iets anders dan de landschappen die we tot nu toe al gezien hadden. Heel veel lama’s langs en op de weg, die hadden zo’n blauw monster hier  nog nooit gezien... Iedere keer sloegen ze op de vlucht :-). Hier en daar begin je ook al lichte zoutvlaktes te zien. ’s Avonds plaatsen we ons in een stadje net voor Uyuni:  Pulacayo. Hier werd er vroeger heel veel aan mijnbouw gedaan en tot 1959 leefden er 20.000 mensen, maar het is nu een erg verlaten stadje met nog een hondertal inwoners. Alles is in verval, maar het heeft wel iets. We worden aangesproken door een lokaal gastje die ons een beetje de weg wilt tonen naar een aantal bezienswaardigheden: oa staat hier ook een trein die Butch Cassidy en de Sundance Kid overvallen hebben.

23/10
Vooraleer we nog verder afdalen naar Uyuni, maken we nog een korte wandeling in Pulucayo. Dan terwijl we naar beneden rijden, hebben we al een eerste zicht over de zoutvlakte, indrukwekkend!! Uyuni zelf is een stadje waar eigenlijk niets te doen is enkel een goeie startplaats om een beetje verder de zoutvlakte op te gaan.  We komen Duisters en Zwitsters tegen die al terugkomen van de Salar en die de volgende morgen via Uyuni naar de lagunas in het zuiden gaan rijden. Wij zijn dit van plan om rechtstreeks via de salar te doen, maar zij waarschuwen ons voor de pistes daar... wij zien wel. ’s Avonds gaan we nog een goeie pizza gaan eten samen met hen en zo kunnen we nog een beetje verhalen en avonturen uitwisselen.

24/10
Dan begint het grote avontuur, we hebben er al massa’s veel positieve dingen over gehoord, dat het de max zou zijn om met eigen voertuig op de Zoutvlakte te rijden, maar ge weet nooit wat er je te wachten staat. We rijden op wasbord terug zo’n 20 kilometer ten noorden van Uyuni naar Colchani. Daar is er een verhoogde weg om de Salar op te gaan.  Die hebben we nodig, want met onze 12 ton kunnen we niet overal de Salar op, de randen zijn vaak nogal drassig en we zouden er gewoon inzakken. Naast de weg doen ze ook nog aan zoutwinning, maar uiteindelijk ziet het er allemaal wel heel kleinschalig uit. Dan effectief de Salar op, een ongelooflijke en vreemde ervaring, schitterend om op te rijden. Het is een vlakte in zout van 12.000 vierkante kilomter (één derde van België) op een hoogte van 3653 meter. Ik heb zelf ook een stuk over de Salar gesjeesd met onzen Bumper... Buiten een aantal toerjeeps die voorbijzoeven kom je eigenlijk niemand tegen. We stoppen even op het eiland Incahuasi, waar je heel veel cactussen hebt en de bijhorende toeristen. Dan nog een beetje rondgereden los over de Zoutvlakte en we placeren ons langs het eiland Pescador om de namiddag en de nacht door te brengen. Hier komen er totaal geen toeristen en zien we voor de rest van de dag niemand of niets, zelfs niet in de wijdste verten. Enkel zout en in de verte prachtige vulkanen.

25/10
Opgestaan met den indruk dat het vers gesneeuwd heeft...echt wel iets aparts!!! Gelukkig is het nu ideaal weer en is er ook geen wind, dus hebben wij geen problemen om Bumper gestart te krijgen. De antivries die we bij onzen diesel gedaan hebben was niet nodig :-). We hebben gehoord van andere gevallen op de Salar... mensen die moeten wachten tot de middag zodat de zon de motor wat kan verwarmen. We rijden nog een beetje rond op de Salar en dan gaan we ten zuiden van de zoutvlakte er ook terug af. Nadat we de uitgang gevonden hebben natuurlijk. Wat hier niet evident is... En ja hoor, zoals we gewaarschuwd waren was het inderdaad een ontzettend slechte piste en was er totaal ook niets aangeduid. Zelfs de lama’s keken verschrikt op dat er hier effectief nog auto’s passeerden... Gelukkig maakte de omgeving wel het één en het ander goed, mooie bergen en vulkanen. We komen aan in San Juan,  een mooi dorpje omgeven door vulkanen, lama’s  lopen er vrij rond en daar besluiten we de nacht door te brengen. Ondertussen doen we ook wel onze rondvraag of wij met Bumper op de volgende pistes doorkunnen, maar iedereen verzekerd ons dat dit geen probleem is... we zullen zien...

26/10
Via de Salar van Chiguana komen we aan in het gelijknamige dorp. Hier moeten we stoppen voor een militaire controlepost. Die mannen moeten onze passagierslijst hebben voor we verder mogen... Passagierslijst??? Rap dus maar een papierke gemaakt met onze twee namen er op! En het was OK, we mochten verder. O ja, zoals alle vorige militaire controles wilden ze ook weer sigaretten van ons... Enen tip voor buitenlandse legers die Bolivië willen veroveren: rij het land binnen met ne camion sigaretten en ge hebt het zo veroverd!
Vanuit Chiguana trekken we naar een col die we over moeten.  Maar die col is in heel erg slechte staat met veel steenbrokken. Daarenboven moeten we serieus klimmen in het vulkaanzand. Den Bumper krijgt het warm en we moeten hem regelmatig rust gunnen. We moeten ook meer dan eens uitstappen om het pad nader te bekijken en hier en daar wat bij te werken... Hier komen eigenlijk alleen maar toerjeeps voorbij, en zij maken het spoor. Maar het spoor van onzen Bumper is veel breder... Gelukkig komen we de col zonder kleerscheuren over. We komen een aantal toerjeeps tegen en vragen de weg naar de eerste kleinere meertjes, maar al vlug blijkt dat die weg gevaarlijk zou zijn en dat we waarschijnlijk niet doorkunnen met Bumper. Dat willen we natuurlijk eerst met eigen ogen zien, en ja hoor... tenzij we volledige wegwerkzaamheden beginnen, kunnen we niet door. We kunnen het niet riskeren om zo schuin te gaan hangen op de berg. Het zwaartepunt van onzen Bumper ligt veel hoger dan bij die jeepkes en de kans dat we naar beneden rollen is te groot geworden... Dus, voor de eerste keer hier, besluiten we om rechtsomkeer te maken. Gelukkig loopt er nog een andere weg richting Villa Alota, dit betekent wel dat we die kleine meertjes niet gaan kunnen bezoeken, maar het leek het ons echt niet waard om Bumper te riskeren. Een beetje verder komen we langs de weg een fietsende Nederlander/Canadees tegen en we stoppen voor een klapke. Ge moet het toch maar doen, hier rondfietsen op zo een hoogte, met zo een slechte wegen en met zo weinig plaatsen waar je je kan bevoorraden.... Geef ons dan maar ons camionske!

27/10
Het was eventjes zoeken maar uiteindelijk na een aantal beken doorkruist te hebben, vinden we terug het pad om verder te gaan. We passeren eerste Valle de Roca’s, zoals de naam al laat vermoeden het is een mooie vallei met rotsen in allerlei grillige vormen. Dan terug een col over, volgens iedereen zou deze toch wel een stuk gemakkelijker moeten zijn, maar dan vrees ik dat we de verkeerde weg genomen hebben.... ;-). Het zijn weer zware steile stukken met weer veel zand en steenbrokken. In de klim laten we Bumper even rusten en we worden aangesproken door twee Brazilianen, die hier een reisreportage aan het maken zijn. Ze zijn erg gefascineerd in ons avontuur en doen een interview met ons met bijhorende foto-reportage. Allez, wij komen dus in een Braziliaans reisboekje... ze beloven ons van het op te sturen van zodra het gepubliceerd wordt. Als twee BB’s (Bekende Brazilianen) rijden we terug verder. Wanneer we de col over zijn, zien we weer een zoutvlakte. Dan, nog een heel pak kilometers verder, zien we eindelijk ons einddoel van de dag: Laguna Colorado. Een prachtig meer, gelegen op 4278 meter hoogte, die een mooie rood kleur heeft. Deze rode kleur komt van plankton en algen in het mineraalrijke water... en daar komen dus blijkbaar flamingo’s op af. Wie flamingo’s combineert met mooie weer en prachtige stranden, is dus goe mis (gelijk wij dus :-). Het is hier ijkoud met een serieuze wind, maar blijkbaar voelen ze zich hier thuis!

28/10
’s Morgens is de kleur van het meer niet zo fel, dus trekken we eerst een aantal kilometers naar het noorden om de ‘Arbol de Piedra’ (boom van steen) te zien. We moeten door een woestijn, omringt door vulkanen en ontzettend veel sporen... dus dan maar kiezen welk spoor het minst slecht zou zijn!! Dan terug naar de Laguna Colorado en we trekken naar het uitzichtspunt: ondertussen heeft het meer alweer zijn prachtige kleuren en zijn er weer veel flamingo’s die in groepjes door het meer wandelen. Op dit uitzichtspunt staan de Zwitsers die we in Uyuni zijn tegengekomen. Dus terug een gezellig babbeltje gedaan, blijkbaar hebben ze deze trip ook 20 jaar geleden al eens gedaan, of toch naar de plaatsen die al bereikbaar waren toen der tijd... We rijden verder en onderweg moeten we nog een Duitser met een gehuurde 4x4 jeep uit de nood helpen. Die komen hier dan twee weken op reis en denken dat ze met ne 4x4 overweg kunnen ;-)  Nu ja, Bumper heeft ze met plezier uit hun miserie getrokken. In deze regio is er één douanepost op 50 kilometer van de grens, op de plaats waar er heel veel mijnbouw wordt gedaan. Blijkbaar omdat er veel vrachtwagens van en naar die mijn rijden hebben ze de douane daar geïnstalleerd. Dus dat betekent dat om Bumper en de motor uit te schrijven we eerst naar daar moeten vooraleer we verder kunnen rijden.  Het ligt wel op meer dan 5000 meter, wat dus volgens mij waarschijnlijk de hoogst gelegen douane is in de wereld. Blijkt het nu wel dat de douane net vandaag om één of andere duistere reden toch wel aan de grens staat, maar we hebben geluk in de late namiddag komen ze terug. En inderdaad na een tweetal uur wachten zijn ze daar terug en daarna was al het papierwerk in 5 minuten geregeld. We rijden door naar de geisers “Sol de Manana” en aangezien die het mooist zijn ’s morgensvroeg besluiten we om daar, op 4850 meter, de nacht door te brengen. Maar de hoogte en de ijskoude wind bezorgen ons daar één van de koudste nachten tot hier toe.

29/10
De volgende morgen merken we dat het zo hard gevroren heeft dat onze waterleiding bevroren is. Maar tussen 6 en 8 uur, met de ijzige koude en zonder wind zien de geisers er echt wel prachtig uit. Echt de moeite! Gelukkig hadden we anti-vries in de diesel gedaan dus konden we zonder problemen vertrekken. De baan wordt langzaam toch wel een stuk beter. Langs de weg passeren we nog thermale baden. We kunnen er natuurlijk niet aan weerstaan. Het is ijskoud, maar het water is zalig warm en de omgeving is ongelofelijk schoon... zoiets zou ik thuis ook wel willen hebben. We passeren nog de ‘Woestijn van Dali’, een woestijn met grillige rotsen. En verder aan de grens met Chile komen we aan de Laguna Blanco en Verde. Weeral omringt door vulkanen, achter de Laguna Verde zien we de prachtige Licancabur (5960 meter). Weeral heel erg mooi, maar ontzettend veel wind. Zoals overal anders hier vindt je ook totaal geen accomodatie om iets te eten of te drinken, overal bij de bekende punten staan gewoon een aantal lemen hutjes en dat is het dan.
Na een aantal uur besluiten we om door te rijden naar de grens met Chile.Want uiteindelijk is het eerste stadje San Pedro maar op zo’n 50 kilometer meer, en aangezien het meeste op asfaltbaan op Chileense grond is, kunnen we daar voor vanavond nog wel geraken. Dit weekje was zeker wel een hoogtepunt in onze reis, het aantal foto’s (meer dan duizend) laat dit ook wel vermoeden.... Het waren erg zware lastige pistes, gelukkig heeft den Bumper er niet al te veel aan over gehouden, maar de omgeving maakte het echt wel de moeite om dit te doen!!!!
 
From Sucre we went down to Uyuni, the gateway for the Salar of Uyuni and the South-Western Circuit. We didn’t know what to expect, everybody who’ve done it already said that it was tough but extremely beautiful…And indeed that was true. This will definitely be one of the highlights of our trip. The roads were tough, very tough, sometimes we even had to find another way to pass. But the nature was amazing: The salars were you had the feeling that you were driving on snow, the colourful lagunas with their flamingo’s, geysers, thermal baths and this all surrounded by high volcanoes and mountains. We took over one thousand pictures, this  will already let you guess how beautiful everything was…but like always you should go there yourself to experience the beauty of it all!!!!

line

Welcome | Expedition Truck | South America Trip | Special Thanks | Contact | HOME