Header

Chuí to Florianopolis

Entering Brazil



02/08
Vandaag trekken we de grens over. Eerst vlug de formaliteiten doorlopen aan de Urugyaanse grens en dan op naar de douane in Brazilië. Daar deden ze er wel iets langer over, ongeveer een uur, maar gelukkig hadden we een jonge gast die engels sprak en die al in Brugge geweest was. De formaliteiten gaan nog zo vlot als je over iets anders kan zeveren... Eigenlijk was het niet eens zijn werk om ons te helpen, maar hij had onze nummerplaat gezien. Normaalgezien zit hij in een mobiele brigade tegen smokkelaars. Blijkbaar zijn de grootste problemen voor hen de smokkel van wapens en illegale (en giftige) chinese pesticiden. Voor de rest gaf hij ons ook nog een aantal tips over dingen die we moeten bezoeken. Opnieuw geen ‘sanitaire controle’, normaalgezien doen ze dit hier bij elke grensovergang, het is een controle op al de voedingswaren die de grens worden overgebracht en normaalgezien al de voedingswaren van dierlijke of plantaardige afkomst worden niet toegelaten, ter vermijding van oa mond-en klauwzeer.... Ah ja, raad eens wie er net tegelijkertijd met ons aan de grenspost was? Juist ja: de fransen!
Dus alles aan de grens goed verlopen en zo waren we in Brazil.... Aan het weer te zien was dat niet echt te zeggen, enorm grijs en koud. We hadden besloten, aangezien in het zuidelijkste gedeelte van Brazilië niet echt veel te zien is, om de eerste twee dagen een goe 600 kilometer te doen, om zo in de Braziliaanse ‘Alpen’ terecht te komen. Dus hebben we de eerste dag zo’n 350 kilometer gereden tot over Pelotas. Maar een heel verschil met Uruguay... de wegen zijn er enorm druk bereden door zware vrachtwagens. En zelfs op een twee-vaksrijbaan en met hevige regen staken die iedereen voorbij.... Dat de zichtbaarheid heel slecht tot onbestaande was leek hen niet echt te storen. Brrr effe wennen na Uruguay, waar iedereen ons vriendelijk begroette en de wegen bijna voor ons alleen waren. Aangezien we niet echt van plan waren om hier lang te blijven, besloten we om naast een tankstation te slapen. Deze plaatsen zijn heel bekend hier in Brazilië om veilig en gratis de nacht door te brengen, naast de andere truckchauffeurs.

03/08
Met regen staan we op en we beslissen om zo vlug mogelijk door te rijden, naar hopelijk warmere en vooral drogere oorden. Veel vrachtverkeer, vele peages en veel regen verder passeren we Porto Allegre. Hierna werd het gelukkiger wat droger en de omgeving ook al een stuk aangenamer. Met een klein zonnetje reden we de ‘bergen’ in, en zagen we mooie valleien en huisjes in ‘alpenstijl’. Uiteindelijk kwamen we in Gramado terecht, een erg toeristisch bergdorpje, met veel winkels, hotels en resaurants, allemaal geïnspireerd op onze Zwitserse alpen. Maar met een zonnetje en zo’n 17° leek dit ons een ideale plek om een paar dagen te blijven. We zochten een camping en nadat we ons gesetteld hadden trokken we nog het stadje in en doen we nog wat inkopen, maar wat een verschil in prijzen in vergelijking met Argentinië en Urugay....de prijzen zijn te vergelijken met die van België.... : -(, dus dringend sponsors gezocht : -).

04/08
Met veel bewolking trokken we naar het naburige dorpje Canela, om daar een aantal parken te bezoeken. Natuurlijk allemaal ingang te betalen, maar het was wel de moeite. Parque Estadual do Caracol, heeft een prachtige waterval van zo’n 130m hoog. Een 620-tal treden naar beneden zagen we de waterval vanop een paar meter, maar dan terug naar boven..... ideaal voor de conditie.... In de namiddag reden we naar een ander park, waar we tussen de mistvlagen door een canyon konden zien. Met de regen keren we terug naar Gramado, waar ons ‘huisje’ staat, en hopen we op een beetje beter weer de volgende morgen.

05/08
En ja hoor, met een zonnetje en een blauwe hemel staan we op. We trekken naar het stadje om wat internet gedoe af te werken en na nog een wandeling door het stadje, keren we terug naar de camping waar niemand mider dan de Fransen zijn aangekomen. ’s Avonds wordt er lekker gekookt door Valérie en kletsen we nog wat bij bij een glaasje.

06/08
Vandaag gaan we nog meer naar het noorden. Zo’n 120 kilometer verder is ons doel, want daar is het stadje die de ‘ingangspoort’ is tot een aantal canyons in de buurt. We komen aan in Cambara do Sul, een stadje dat niet echt toeristisch is, dus daar hebben we toch serieus wat bekijks. Des te meer toen we gewoon een verkeersbord negeerden van maximum totale hoogte 2,60m. Tja in de verste verten zagen we niets die onze hoogte van 3,80 in de weg kon staan dus ja.... Iedereen zwaaien, wij zwaaiden gewoon terug... maar ja hoor, een 100-tal meter verder zagen we in heel fijn metaal een soort pergola ... en ja daar konden we idd niet onder. Dan maar in achteruit, maar ja, de politie had ons ook al gezien... De agent was echter supervriendelijk, zei idd dat we niet doorkonden, en toen we hem de weg naar de toeristische dienst vroegen. Parkeerde hij z’n auto, deed tekens zodat we makkelijk achteruit konden en toonde hij ons een plaats waar we even mochten parkeren. En toen ging hij nog mee naar de toeristische dienst ook.....schitterend. Aangezien de weg naar de eerste canyon in heel erg slechte staat is, boekten we in de toeristische dienst een toer met een gids om de volgende morgen naar daar te gaan. Ze toonden ons ook nog de weg naar een Pousada (een soort bed and breakfast) net naast de stad waar we konden parkeren/kamperen. Het was een prachtige “hoeve” op een erg uitgestrekt domein. We hadden een prachtig zicht, en naast ons stonden er paarden, koeien te grazen.... ’s Nachts hadden we een helse regenbui en massa’s wind.

07/08
‘s Morgens was het nog altijd aan het waaien en lichtjes aan het regenen, maar volgens de gids ging het zo’n weer zijn de hele week dus gingen we toch maar richting Canyon Fortaleza. Fortaleza is een prachtige brede canyon met een lengte van 8 km, en maximum hoogte van 914 meter. Daar aangekomen trotseerden we de de regen, maar voornamelijk de wind (met zo’n windstoten van meer dan 100 km/uur, niet echt ideaal zo net langs een afgrond).... maar het was zeker wel de moeite waard. Een beetje verder konden we nog een grote waterval zien van heel dichtbij (we moesten gewoon een aantal meter voor de waterval de rivier oversteken op stenen die in het water lagen....), het zicht was adembenemend en natuurlijk net op zo’n moment laat het fototoestel het afweten....(we hebben er al een tijdje problemen mee, helft van de keren wil het niet starten of valt het uit zonder reden, nu weigert het compleet dienst... allez, opnieuw sponsors gezocht...). In de namiddag keren we terug naar het stadje, en natuurlijk klaart het volledig op, wat nog meer is, het fototoestel doet het ook weer... maar in het stadje is er natuurlijk niets dat de moeite is om te fotograferen... Toch genieten we nog van een zalige zonnige namiddag.

08/08
Vanuit Cambara rijden we nu zelf naar de volgende canyon aangezien deze ook op onze weg ligt naar ons eindpunt voor de dag, het kuststadje Torres. Canyon Itambezinho is een smalle canyon, met een lengte van 5,8 km en een diepte van 720 meter. De weg ernaartoe is een piste waarop we zeker goe onze 4x4 kunnen gebruiken. 18 km verder goed door elkaar geklutst komen we aan in de canyon waar we een aantal wandelingen kunnen maken naar de verschillende uitzichtspunten. Prachtig... (zie foto’s)... Een tweetal Brazilianen Leo en Bruno spreken ons aan, ze hadden gezien dat er twee belgen in het park rond liepen (gastenboek) en hoorden ons een andere taal spraken dus vandaar... Het zijn twee jonge gasten afkomstig uit São Paulo die ook wat rondreisden in hun land. Ze nodigen ons uit wanneer we in de buurt zijn van São Paulo, dus da’s handig! We vertrekken terug, want we hebben nog zo’n 22 kilometer zware piste voor de boeg vooraleer we terug uit de bergen zijn. Het is een prachtige route, eerst een eind klimmen tot op het hoogste punt, en dan een serieuze steile afdalingen met heel wat haarspeldbochten, gelukkig is er bijna niemand op de baan, zodat Hendrik goed gecontroleerd de vrachtwagen in de juiste banen en bochten kan leiden. Terug op zeeniveau moeten we nog zo’n 50 km rijden vooraleer we moe maar voldaan Torres bereiken. We proberen ons op een camping te placeren maar da’s gemakkelijker gezegd dan gedaan. De eerste in de duinen is gesloten, en de tweede heeft een inrijpoort die zo’n 10 cm lager is dan de vrachtwagen.... maar dit is Zuid-Amerika, hier kunnen problemen nog opgelost worden : -) De eigenaar zorgt ervoor dat de omheining van de camping kan geopend worden en dat we zo toch binnen kunnen. We zien er een amerikaanse pick-up met opbouw staan, en we gaan er een klapke meedoen, blijkbaar zijn het twee Britten, die hun voertuig in Amerika gekocht hebben en zo via Centraal-Amerika, Zuid-Amerika aan het verkennen zijn. We nodigen ze uit om bij een pintje hun verhalen te komen vertellen.

09/08
De volgende dag bezoeken we Torres, typisch een kuststadje in de ‘winter’, maw mooi, maar ook enorm verlaten. We zijn bijna de enige die in de straten rondlopen.’s Avonds worden we uitgenodigd bij Colin en Liz om nu bij hun iets te komen drinken. We luisteren aandachtig naar hun avonturen in Brazilië, Bolivië en Peru want we gaan ook nog die richting uit.

10/08
’s Morgens nemen we afscheid van de Engelsen en vertrekken richting Florianopolis. De BR101 (autostrade), ligt er niet echt goed bij en ze zijn er net een viervaksbaan van aan het maken. Er zit opnieuw ongelooflijk veel en zwaar vrachtverkeer op, leuk is anders. Zeker als er zo van die camions met 2 veertig-voet containers erachter voorbijsteken. Die mannen steken overal voorbij en gaan ervan uit dat de tegenligger kleiner zal zijn dan hen en dus mooi aan de kant zal gaan... als het niet zo is dan gaan ze maar keihard in de remmen om terug te kunnen invoegen... Zotten zijn het! Langs de baan stoppen we nog in een klein badplaatsje: Praia da Rosa, normaalgezien kun je deze periode van het jaar walvissen zien en hun jongen. Maar buiten een prachtig verlaten strand en een ruwe zee zien we in de verste verten geen walvissen. Dan trekken we nog maar een paar kilometers verder en zo komen we aan op het eiland van Santa Catharina. Langs het centrum van het stadje Florianopolis, over een steile berg, komen we aan in de camping juist naast het meer: Lagoa da Conceição. Valérie en Daniel, die de voorbije dagen een andere toer gemaakt hadden, waren al op de camping, en ondertussen had Valérie al lekker gekookt voor ons. Dus ’s avonds bij een drankje konden we weer lekker bijkletsen over onze avonturen van de voorbije dagen.

11/08-17/08
’s Nachts hebben we kennis gemaakt met één van de mindere puntjes van de camping. We stonden geparkeerd onder bomen met een soort noten en om de zoveel tijd viel er één keihard op het dak van de camion. Niet erg, hij kan er tegen, maar wij iedere keer wakker natuurlijk. We besluiten toch om een aantal dagen op dit eilandje te blijven om even uit te rusten van het ‘reizen’. We halen de motor uit om zo vlot heel het eiland te kunnen bezoeken.
De eerste dag zijn we ronduit lui geweest, gewoon wat gaan shoppen, langs het meer geslenterd en gekookt voor de fransen. De volgende dag zijn we de zuidelijke kant van het eiland gaan verkennen met de moto: prachtige stranden met heel veel surfers, en mooie visserdorpjes. De derde dag is Hendrik opgestaan met een dik oog. Eén of ander insectenbeet net onder de wenkbrauw. Niet ideaal om met één oog met de moto te gaan rijden, dus zijn we naar een strand gewandeld om daar een boekje te gaan lezen en hebben we wat surfers zitten bekijken.
Volgende dag zijn we het noordelijke deel van het eiland gaan verkennen. In één van de dorpjes, Barra de Lagoa, zijn we op sleeptouw genomen door een local die ons heel zijn dorp getoond heeft. Van heel zijnen uitleg hebben we misschien maar 10 % gesnapt maar het was weer eens iets anders. Dat Portugees is trouwens maar een vies taaltje. Zo lang we het kunnen lezen, redden we ons behoorlijk met ons Spaans, maar van zodra ze beginnen te spreken zijn we totaal verloren... en er is bijna niemand die een andere taal spreekt.
’s Middags hebben we ons op het strand van Barra volgepropt met alle soorten garnalen... een tiental schotels voor met 2, veel te veel natuurlijk... We kunnen met moeite nog op de moto stappen om terug te geraken.
’s Anderendaags bezoeken we met de bus Florianopolis, de grote stad op dit eiland. Er is een leuk historisch gedeelte en we slenteren er wat rond maar vertrekken dan gauw terug naar het stadje waar onze camping is. Daar is het toch wel iets leuker, er hangt zo een beetje een sfeer van surfers en altijd vakantie.
De volgende twee dagen besteden we terug aan een aantal praktische dingen: we beantwoorden onze vele fanmail uit België ;-) (waarvoor dank trouwens) en werken nog een beetje verder aan de vrachtwagen. Het is duidelijk dat we in vakantiestemming zijn. Een paar kleine klusjes die we in België in een halve dag gedaan zouden hebben, daar doen we nu 2 dagen over...


We’ve crossed the boarder into Brazil, from a cold Uruguay, we went into a rainy Brazil. Major change on the road was the heavy traffic, something we weren’t at all used to in Uruguay. As there are not too many interesting places in southern Brazil, we decided to drive up quickly to some better weather. We have spent our first night in a “Posto”, a gas station where all the local truckers stand for the night. Nothing special, but very convenient when you are on the road. We’ve stopped a couple of days in the ‘Alps’ of Brazil (Gramado, Canela) where we have visited some parks with beautiful waterfalls and canyons in a nice green environment. From the very touristy towns of Gramado and Canela we drove on to Cambara do Sul, where there are two narrow canyons (700 and 900 meters deep, if we remember well). Around Cambara, we have also tested our truck on the steep dirt roads in the mountains, and he passed!!!!
From there we went back to the coast, we stayed for two nights in Torres where we met a British couple, Colin and Liz. We had some beers together and listened to their experiences on the road. We also shared ours, but as we are here only since 1 month, we had less to tell… Going further north, we stopped at Praia de Rosa, and drove up to the Island of Santa Catharina - Florianopolis. Here we settled down for one week and explored the island with our motorcycle. We had a very relaxing stay on this island with beautiful beaches and authentic fisher villages. But after one week, it was really time to move on… our time here is limited ;-)

line

Welcome | Expedition Truck | South America Trip | Special Thanks | Contact | HOME